۲۹ تیر ۱۳۹۸
این روز ها که تنش
میان ج.ا و آمریکای ترامپ، هر لحظه به نقطه ی او ج جدیدی می
رسد، يادآوری بخش کوتاهی از مقاله يی که در زمستان ۱۳۹۰ با
عنوان «لطفاً تنگه ی هرمز را
ببنديد؛ می خواهيم خوزستان را بگيريم!» نوشته بودم، خالی از فایده
نيست.
اما با فراموش نکردن این که از آن زمان تا
به امروز، تعدادی از معادلات و احتمالات و امکان ها دستخوش
تغییراتی جزيی يا کلی شده اند.
ـــــــــــــــــــــــــ
در ژانويه ی ۲۰۰۵
و به هنگام بيا و برو دار و دسته ی بوش، جان پيلجر، نويسنده و
روزنامه نگار بسيار معتبر و کارکشته، و مستند ساز برجسته يی که
از عميق ترين اعتماد ها و احترام های افراد و نيرو های مترقی و
پيشرو جهان بر خوردار است، در مقاله يی که در همان زمان آن را
ترجمه و منتشر کردم چنين نوشت:
«پنتاگون، هيچ نقشه يی برای تسخير تمام
ايران ندارد. آمريکا به يک نوار مرزی ايران با عراق، چشم دوخته
است. و اين نوار، خوزستان است: مرکز نود درصد نفت ايران.
«روزنامه ی Beirut's Daily Star نوشته
است که: نخستين گام اتخاذ شده به وسيله ی نيرو های متجاوز،
اشغال منطقه ی سرشار از نفت خوزستان، تضمين امنيت و کنترل تنگه
ی حسّاس هرمز، و قطع کردن نفت مورد نياز نظامی ايران است...
بوش، با کنترل نفت ايران و عراق (و
عربستان سعودی که در خدمت خود اوست)، آن چيزی را به دست خواهد
آورد که ريچارد نيکسون، بزرگترين امتياز همه چيز ناميده
بودش...»
جان پيلجر در همان مقاله، با تأکيد بر
اين که در سال پيش از آن، يعنی در سال ۲۰۰۴ پنتاگون، پانصد بمب
bunker - busting به اسراييل، تحويل داده است پرسيده بود که
آيا در صورتی که همه چيز مطابق برنامه به پيش رود، آيا
اسراييل، آن بمب ها را [که تا به امروز قاعدتاً بر تعدادشان
افزوده شده است] عليه ايرانِ مستأصل به کار خواهد برد؟
