با مشتی صله در کوله

 

از من نخواه که چشم بربندم
چشم بر اين همه ستم
که بر ما می رود.
 
پشت سر
دريايی است خشکيده
دريای آن همه آرزو.
 
آسمانی است سياه
سياه از پيچش آن همه
دروغ و نامردمی
و
خامی و ساده انگاري
در هم.
 
از من نخواه سکوت را
به جای فرياد
با مشتی صله در کوله
بربام زخمی خانه ام
بيآويزم
 
پشت سر
سنگ است
سنگی که بی امان
بر آنچه
گل است
و
برگ است
و
زندگی است
فرود می آيد.
 
از من نخواه عشق را
با ريايي
به معامله بنشينم
که درخت باغش
چوبه ی دارست
و
مکتب راهگشايش
فرمان ويرانی شکوفه.
 
از پشت سر
بوی طراوتی
که جاودانه خواهد ماند
هنوز
بر راههای بسته می کوبد
 
بويی خوش
که از زمين به خون نشسته
گل زندگی می شکوفاند
و
از آن همه چوبه ی بی داد دار
جنگلی خواهد روياند
که زيباترين پرندگان جهان را
به سوی خود خواهد کشاند
 
بوی خوشی
که دست در دست آينده
در جان خسته ی امروز
شوق انسان ماندن
می دمد
 
از من هرگز نخواه
که در تلاطم رودخانه
سنگريزه ای بی وزن باشم
منم
انسان
من موجم
که بر همه ی سنگ ها
و
راه بندان ها
می خروشم
و
بر جان بت شکن های بت شده
می تازم.

 

پنجره ای به آن سوی آينه

گاه با خود در جنگم
که از اين شب درون
نقبی به روشنی زنم
گاه در ستيز
که از تاريکی جهان
روزنه اي
به مرکز درک.
 
جهان را تحليل می کنم
خويش را غربال
به ستارگان پيام می دهم
به انسان آموزش.
 
روزها را بر می شمرم
شب ها را ورق می زنم
و تولد را
به تماشا می نشينم
تا مرگی نا به هنگام
زود رس
و
بی انصاف
ماشه ی سلاح نفرت را
بچکاند.
 
و من می انديشم
چنين جهاني
با تمام بسته بندی هايش
سياه است.
 
گاه با خود در جنگم
تا از اين همه سياهي
موزه ای بنا کنم
که اعتبارش هيچ رنگی نباشد
تا
فريب را
به جای عشق بنشاند.
 
گاه بر خويش
نهيب می زنم
که جهان سياه نيست
سفيدنيست
سرخ نيست
سبز نيست
تلخ است
تلخ تلخ.
 
جهان
جنگلی است
پر از درنده
درندگانی آگاه
که از خون پاک
نشئه می شوند.
 
گاه
به آينه نگاه می کنم
تا پنجره اي
به سوی ديگری بگشايد
که
پرم کند از
برق چشم کنجکاو کودک
صدای پرنده
رايحه ی گل
شلاق باران
بر امواج عاصي
و
پرتو مهری
که خورشيد را
از پشت ابر تيره
به هستی
هديه کند.
 
انگار
قلبم دوباره می تپد
انگار
ديگر جنگی در کار نيست
جنگي
که مرا از زندگی تهی کند
و
حسي
از کجا که نمی دانم
به دستم
گرما می بخشد.
 
دستي
که جهان زندگان
در انتظار کار اوست.
 
دستی
که جهان را
از ستم
رها خواهد کرد.
 
دستي
که صبح را
از گلوی اين شب بلند
باز
خواهد ستاند.
 
گاه با خود در جنگم
گاه با خود ...

 

شهر بی پناه

چاره ای نيست
بی چاره گان درمانده را
که با عشق وداع کرده اند
 
دريا
پر از ديوار فرو ريخته ی بی مدار ست
موج
هجوم دار و اضطراب
 
چاره ای نيست
بی چاره گان باورکش را
که با بهار گور ساخته اند
 
آسمان
پر از خنجر زهر خورده ی بی انتهاست
ابر
قصيده ی سنگين آوار
 
با بی چاره گان
باغ می سوزد
شهر بی پناه می شود
 
من و تو
اما
بی چاره نيستيم
شايد
بی چشم باشيم گاهی
شايد
خشمی فروحورده را
بر روی و موی هم
نشانه رويم
شايد
با
هزار ترس و ترديد
دست هايمان به هم رسند
اما
بی چاره نيستيم
 
باور کن
چاره
همين است
همين
باور.